دانلود فیلم اوقات خوش Good Time 2017

دانلود فیلم Good Time 2017 با کیفیت BluRay 720p – 1080p

منتشر کننده فایل: Film2Media
ژانر : جنایی | درام | هیجان انگیز

7.3/10 از 51047 رای

زبان : English
کیفیت : BluRay 720p – 1080p
فرمت : MKV
محصول : USA
ستارگان : Robert Pattinson, Benny Safdie, Buddy Duress, Taliah Webster
کارگردان : Benny Safdie, Josh Safdie

خلاصه داستان :

اوقات خوش یا یا دوران زیبا یا وقت خوش، فیلمی در ژانر جنایی درام به کارگردانی جاش و بنی سفدی و نویسندگی جاش سفدی و رونالد برونشتاین است. فیلم نقد های تحسین آمیزی دریافت کرد و برای رقابت در بخش نخل طلا هفتادمین جشنواره فیلم کن انتخاب شد. رابرت پتینسون بازیگر اصلی فیلمی می‌باشد. داستان درباره دزدی بسیار ناشیانه بانک توسط برادران «کانی» و «نیک» است. «کانی» باهوش و «نیک» که معلول ذهنی‌ست، همدست اوست. بعد از اینکه همه چیز طبق برنامه پیش نمی‌رود، «نیک» و «کانی» از همه جدا می‌شوند. «نیک» دستگیر می‌شود و به جزیره «ریکرز» منتقل می‌شود و «کانی» فرار می‌کند. بلافاصله بعد از این اتفاق او نقشه‌ای برای فراری دادن «نیک» می‌کشد…

BluRay 1080p

لینک مستقیم

دانلود زیرنویس فارسی

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

BluRay 720p

لينک مستقيم

دانلود زیرنویس فارسی

فیلمسازان مستقل دغدغه‌ سینما دارند. دردی عمیق را دریافته‌اند که گویی اگر همانگونه که باید این درد را روایت نکنند نمی‌توانند نفس بکشند. اگر از آنها بپرسی برای چه وارد سینما شده‌ای، ممکن است بی پرده بگویند آن چیزی که من از این جهان و آدم‌هایش فهمیده‌ام را تنها در مدیوم سینما می‌شود روایت کرد. آنها آمده‌اند خارج از نظام استودیویی مرسوم، فیلم خودشان را بسازند، سینمای خودشان را داشته باشند و حتی به آدم‌هایی بپردازند که این نظام استودیویی از ترس گیشه و بازگشت سرمایه‌ی فیلم، یا آنها را نمی‌بیند یا همانگونه که باید دردشان را روایت نمی‌کند. برادران سافدی از آن دست فیلمسازانی هستند که سرشان درد می‌کند برای روایت اینگونه آدم‌ها. جاشوا و بنی سافدی بزرگ شده‌ی نیویورک هستند با اینحال دوربینشان تنها آدم‌های حاشیه نشین نیویورک را می‌بیند. گویی فیلمساز مستقل هم مانند شخصیت‌های فیلمش در حاشیه‌ی سینما قرار گرفته است. اکثر آنها رنج دیده‌اند و با آزمایش شخصی سر وقت روایت رنج می‌روند. سافدی‌ها فرزند طلاق هستند و آشفتگی‌های این دوران مطمئنا بر نگاه سینمایی این دو تاثیر قرار داده است. آن‌ها به مرور زمان با تولید چهار فیلم و تعدادی مستند خودشان را به جهان سینما عرضه کردند و فیلم Good Time 2017 «وقت خوش» به بخش اصلی رقابت جایزه‌ی نخل طلای کن در سال قبلی راه یافت. تریلری که از ابتدا یقه‌ی مخاطبش را می‌چسبد و تا انتها ایشان را رها نمی‌کند، بسیار مورد ستایش منتقدین قرار گرفت و در سایت متاکریتیک با توجه به ۴۱ نقد امتیاز ۸۸ از ۱۰۰ گرفته است. این فیلم ارزش دیدن دارد.

فیلم Good Time 2017، عشقی عمیق را میان دو برادر به نمایش می‌گذارد که به توجه به معلول بودن نیک، کانی همراهی ایشان را در سرقت دلیل موفقیتش می‌داند و حتی بعد از آنکه به خاطر نیک پول‌هایش را از دست می‌دهد هیچ گاه بیننده کوچک‌ترین سرزنش از جانب کانی به برادرش نیستیم. پیش از هرچیز هدف کانی از سرقت، کسب پول برای مهاجرت بهمراه برادرش است با اینحال وقتی برادرش گیر می‌افتد دیگر هدف کانی تغییر می‌یابد و تنها به رهایی برادرش فکر می‌کند. در فیلم قبلی سافدی‌ها یعنی Heaven Is aware of What، ما بیننده یک مثلث عشقی برای یک دختر به اسم هارلی و دو پسر با اسم‌های مایک و ایلیا هستیم. در شروع فیلم بیننده آن هستیم که هارلی می‌خواهد عشقش را به ایلیا با زدن رگ خود ثابت کند. ما نه فقط با آدم‌های حاشیه نشینِ بدبخت طرف نیستیم حتی آنها را در یک جهان دیگر با دغدغه‌های عمیق انسانی می‌بینیم. سکانس‌های عشق ورزی آنها در پیاده‌روی خیابان و مقابل دیدگان مردم عادی خبر از جدایی جهان آنها دارد. گویی جامعه، این مردم حاشیه‌نشین را نمی‌بیند و آنها نیز متقابلا همین حس را دارند و غرق در جهان فکری خود هستند. از اینرو در سینمای سافدی‌ها به شخصیت‌های حاشیه نشین که اغلب سرگرم دزدی هستند یا مواد مصرف می‌کنند و اگر بخواهیم جمع بندی کنیم تمام کار‌هایی را که از دید مخاطب مورد تایید نیست انجام می‌دهند، اعتبار و هویت بخشیده می‌شود. آنها نیز مانند مردم عادی عشق را لمس می‌کنند و باعث همذات پنداری مخاطب می‌شوند. بسیار کار سختی است که تحت نام یک نویسنده شخصیتی را که بزهکار است طوری به تصویر بکشی که باعث همذات پنداری مخاطب شود و موضوع‌ی ایشان برای مخاطب مهم شود. از این جهت برادران سافدی به نظر‌ی من موفق رفتار کرده‌اند.

فیلم Good Time 2017 با نمایی از آسمان خراش‌های نیویورک شروع می‌شود و دوربین به عمق صحنه نفوذ می‌کند تا نکات بی پرده‌ی خیابان‌های نیویورک را که در پس این برج‌ها پنهان شده است دریابیم. روانشناسی که در ابتدای فیلم شخصیت نیک را محک می‌زند با ایشان بیگانه است و وقتی که از نیک می‌پرسد برداشت خودت را از آب و نمک بگو، جواب ساحل را می‌شنود. ساحل که به نحوی تصوری از آرامش و آزادی را در فکر نیک متبادر تولید میکند، بیان دغدغه و آرزویش است. نماهای نزدیک از شروع فیلم بسیار جلوه می‌کنند و کارکردشان از دو جهت است. یکی اینکه مخاطب به درونیات این آدم‌ها و رنجی که می‌برند هرچه بیشتر نزدیک شود و دوم اینکه این نمای نزدیک شخصیت‌ها را هرچه بیشتر تحت فشار قرار داده و گویی در بند بودنشان را القا می‌کند. سافدی‌ها برای تعقیب کاراکتر‌هایشان در این نما تمهید با مزه ای دارند و آن هم این است که دوربین از تعقیب چهره‌ی سوژه‌ها عقب می‌ماند و در بسیاری از مواقع اجازه می‌دهد از کادر بیرون بروند تا میلشان به رهایی را هرچه بیشتر درک کنیم. شخصیت ری نیز که به اشتراک فیلم کانی ایشان را اشتباها به جای برادرش نجات می‌دهد، وقتی سرگذشتش را روایت می‌کند بیننده آن هستیم که باوجودی که اخیرا از زندان آزاد شده است با اینحال بقای حیاتش را در کار خلاف می‌بیند و خیلی زود از نو تحت تعقیب است و از جهت دیگر به هر هزینه ای شده نمی‌خواهد به زندان برگردد.

سافدی‌ها هدفشان نمایش همین محکوم به حبس بودن آدم‌های فیلم است که با گزینش قصه‌ای ساده و بی تکلف و بهره برداری از دوربین روی دست به مدل سینمای برادران داردن، تقلای میان آزادی و در بند بودن را به تصویر بکشند. به علاوه از طرف دیگر نقد‌هایی به نژاد پرستی نیز در فیلم قابل مشاهده است. از نمونه در سکانس سرقت از بانک که بالاخره ایجاز این سکانس دکوپاژ شده است (برخلاف سکانس‌های پر تنشی که از سرقت بانک در فیلم‌های استودیویی بیننده هستیم) و تنها اتمسفر ترس بر آن حاکم است، کانی و نیک از ماسک چهره‌ی سیاه پوستان استفاده کرده‌اند که گویی جامعه نگاه تندتری به سیاه پوستان دارد و پیش بینی میکنیم این اعمال را بیشتر از جانب آنها بیننده باشیم. حتی در سکانسی دیگر که کانی لباس پلیس را به تن کرده است از ظن پلیس‌های دیگر در امان می‌ماند، باوجودی که چهره‌ی ایشان را در تلویزیون به دفعات پخش کرده‌اند (که با این وجود ممکن است عده ای مخاطبان این مسئله را ایراد فیلم بدانند) کسی به ایشان شک نمی‌کند و در عوض آن دختر سیاه پوستی را که از هیچ چیز خبر نداشته و تنها در همان حوالی پرسه می‌زند دستگیر می‌کنند.

از المان‌های مهم سینمای سافدی‌ها، بهره برداری از موسیقی رعب آورشان است که در اکثر فیلم‌هایشان استفاده می‌شود. بار فراوانی از تعلیق و تشویش شخصیت‌ها را همین موسیقی به دوش می‌کشد. موسیقی فیلم اوقات خوش را گروه (Oneothrix Level By no means) ساخته که آهنگسازی مستقل و تجربی هستند و نوعی موسیقی شبه الکترونیک راک را دنبال می‌کنند و برای تولید موسیقی متن این فیلم در قسمت جنبی جشنواره کن موفق به کسب جایزه شدند. هرجا که شخصیت‌های فیلم به هشدار می‌افتند موسیقی شروع می‌شود تا اضطراب مخاطب را دو چندان کند. جالب است که تیتراژشان را بطور کلی بهمراه این موسیقی و روی تصویر اصلی فیلم یعنی جایی که قصه سرگرم روایت است می‌بینیم که در معرض نمایش گذاشته است زندگی این آدم‌ها از جای ویژه ای شروع نمی‌شود و در نقطه‌ی ویژه ای نیز انتهای نمی‌یابد و گویی ما بیننده برشی مستندوار از زندگی آنها هستیم که عوامل فیلم نیز در جریان آن هستند.

از المان‌های مهم سینمای برادران سافدی‌، بهره برداری از موسیقی رعب آورشان است که در اکثر فیلم‌هایشان استفاده می‌شود.

تنوع رنگی قرمز در فیلم شدیدا خودش را نشان می‌دهد و در فیلم قبلی نیز روی چهره‌ی شخصیت هارلی این تنوع رنگی را شدیدا در فضاسازی موثر می‌دیدیم. لباس قرمز بر تن کانی و تایمر رنگی که در این فیلم منفجر می‌شود در خدمت همین مسئله است تا به لحاظ تصویری روی شخصیت‌هایش جلوه کند و این پیشایند را بگوید که خون و خونریزی عنصر جدا نشدنی این آدم‌ها است. فرار از یک فروشگاه که معرف یک جامعه‌‌ی مصرف گرا است، بیزار بودن از زندان و مراکز روان درمانی، پناه بردن به سرقت از بانک که مصداق نظام سرمایه‌داری است، نگاه به مهاجران و ضرر‌های متحمل شده آنها و در انتهای گرفتار آمدن بعد از کش و قوس‌های فراوان و هوشمندانه‌ی شخصیت اصلی فیلم، جهان فیلم وقت خوش را تشکیل می‌دهند. نیک مجددا به همان مرکز روان درمانی باز می‌گردد تا ایشان را از نو در قابی گرفتار بیننده باشیم و سرنوشت کانی نیز به طرز هوشمندانه‌ای نامعلوم جلوه می‌کند تا بر اثر گذاریش اضافه نماید. با شرایطی که قبلی‌ی این آدم‌ها را نمی‌دیدیم و گاهی تنها مادربزرگ عاصیشان را از قاب تلویزیون بیننده بودیم (به نحوی تمام آسیب‌هایی که منجر به پررورش آدم‌هایی از قبیل کانی و نیک در بطن خانواده و جامعه می‌شوند در سایه‌ی فیلم قرار گرفته‌اند تا مسائل دیگری برای ما مهم شود و از دادن اعلامیه‌های پندآموز و سیاه نمایی پرهیز می‌شود) آتی‌ی آنها نیز برایمان نامعلوم و گره خورده جلوه می‌کند. فیلم اوقات خوش به لحاظ فیلمنامه و کارگردانی مطمئنا از دیگر کارهای برادران سافدی جلوتر است و ما را هرچه بیشتر برای تماشای فیلم‌های بعدی این دو برادر تشنه می‌کند.